Tak się złożyło, że materiał do najnowszego odcinka "Kultowej Pszczyny" nagrywaliśmy 1 kwietnia. Był to niezwykły zbieg okoliczności, ponieważ minęło tego dnia dokładnie 29 lat odkąd pani Janina została właścicielką najstarszego w Pszczynie zakładu szklarskiego. Wcześniej prowadzili go jej teściowie, a jeszcze wcześniej - od 1877 roku - ich rodzice. To szmat czasu, mimo to firma dziś prosperuje nadal, w dodatku szefowa nie narzeka na brak pracy. Prawdę mówiąc, na nagranie w tym miejscu umawialiśmy się już od dawna. Raz na drodze stanęła nam odnowa starej szklarni, której podjęła się pani Felkel-Wala, innym razem montaż luster w sali fitness. Na szczęście w całym tym natłoku pracy, wśród obrazów czekających na nowe ramy i gotowych do odbioru akwariów, udało nam się porozmawiać o tym, jak to jest świadczyć w dzisiejszych czasach usługi szklarskie.

Choć zakład przy Piastowskiej jest nieduży, posiada pod tym względem imponujący wachlarz. Na co dzień pani Janina zajmuje się zakładaniem luster i montowaniem szyb w domach klientów. Można u niej zamówić zarówno szyby zespolone do okien, jak i szyby do drzwi czy szyby z lacobelu do wykończenia wnętrz. W zakładzie odbywa się ramowanie i szklenie, szlifowanie, klejenie i odnawianie. Trafiają tutaj klienci, którzy przynoszą niewielkie starocie z uszczerbionym lub zbitym lusterkiem, obdarowane sentymentem kieliszki z ubitą nóżką i inne szklane bibeloty. Pani Janina z chęcia przyjmuje je i skleja lub dorabia nowe szybki i lusterka. Lubi w ten sposób pomagać ludziom i nadawać rzeczom nowe życie. Poza tym tworzy przedmioty ze szkła na zamówienie, na przykład gabloty na wymiar czy akwaria, ma mnóstwo pracy przy naciąganiu olejnych obrazów czy też haftów na blejtramy. Zamówimy u niej również napisy na płytę nagrobną, nową szklaną półkę do lodówki oraz lusterko samochodowe. Witraże, które wiszą w oknie zakładu są jeszcze dziełami Jana Wali, zmarłego męża pani Janiny.

Pani Janina Felkel-Wala to chodzący wulkan energii. Nie wyobraża sobie siedzenia w miejscu, nudy i braku działania. To aż zastanawiające, jak - przy takim temperamencie - przez 40 lat udaje się jej pracować ze szkłem i niewiele rozbić. Jak sama przyznaje, to kwestia doświadczenia, wyczucia i dobrej znajomości materiału.